Soms kijk ik naar mezelf in de spiegel en vraag ik me af: wie ben je geworden, Merel? De fijne lijntjes rond mijn ogen, het beetje grijs hier en daar in mijn haar, en vooral die vermoeidheid in mijn gezicht, met die neerhangende mondhoeken. Ik heb wel eens gehoord dat mondhoeken aangeven hoe je ziel zich voelt. Nou, mijn ziel zit vast ergens in een hoekje te huilen. Te huilen om de kansen die ik niet heb durven grijpen, de dromen die ik heb laten varen.
Max zit nu midden in zijn eindexamens en staat op het punt zijn eigen weg te gaan. Het lijkt nog maar gisteren dat hij als kleuter vol energie door het huis rende. En nu, ineens, is hij een jonge man met grote plannen. Hij heeft het al maanden over het buitenland. “Nederland is zooo saai,” roept hij altijd. “Hier blijf ik niet, mam!” Natuurlijk jongen, dat moet je doen, zeg ik dan stoer, terwijl ik hem aanmoedig om zijn vleugels uit te slaan. Maar stiekem breekt het zweet me uit. M’n kind naar het buitenland? Pffff, ik voel m’n hart nu al verkrampen bij de gedachte.
Op mijn werk is het ook al niet veel beter. Elke dag hetzelfde: e-mails beantwoorden, papieren organiseren en eindeloze vergaderingen voorbereiden. Het voelt alsof ik vastzit in een hamsterwiel dat maar blijft draaien. De muren van mijn kantoor lijken elke dag wat dichterbij te komen. Is dit het? Is dit waar ik de rest van mijn leven aan ga besteden? Het idee alleen al maakt me wanhopig.
En dan is er nog mijn huwelijk. Het is alsof we elkaar in de loop der jaren steeds minder zijn gaan zien. Hij reist veel voor zijn werk en de keren dat hij thuis is, voelt het alsof we vreemden zijn geworden. We praten over de dagelijkse dingen: de rekeningen, Max, het werk. Maar echte gesprekken? Die lijken al jaren geleden. Soms denk ik dat we niet eens meer weten wie we zijn, samen.
Ik weet dat ik iets moet veranderen, maar waar begin ik? Hoe ga ik verder met mijn huwelijk, mijn werk, mijn leven? Soms heb ik het gevoel dat ik al deze vragen eerder had moeten stellen, voordat ik vast kwam te zitten in deze inmiddels benauwende comfortzone. Het leven lijkt aan me voorbij te glippen terwijl ik toekijk.
Maar nu, terwijl ik voor de spiegel sta, voel ik iets veranderen. Misschien is het Max die op het punt staat uit te vliegen, of misschien is het gewoon tijd. Ik weet het nog niet precies, maar ik weet wel dat ik niet zo door kan gaan. Misschien is het tijd om die oude Merel weer te vinden. De Merel die ooit vol dromen zat en niet bang was om de grote vragen te stellen.
Misschien is het tijd om niet langer aan de zijlijn te staan, maar om de hoofdrol in mijn eigen leven op te eisen.
Wordt vervolgd….
