Hoe ziet jouw comfortzone er uit?
Soms ontmoet je iemand in je leven die speciaal voor jou komt. Die komt om iets bij jou te openen. Om iets bij jou in beweging te brengen. Het kan een zielsverwant zijn, een tweelingziel. Of je buurvrouw, collega of een toevallige passant.
Zo ook bij mij. Al weer jaren geleden kwam hij op mijn pad. Plotsklaps. Zo maar. Hij brak mijn wereld open. Mijn comfortzone. Of beter gezegd, mijn kooi. De kooi waarvan het deurtje al langere tijd open stond.
Ik zat als een bang vogeltje in die kooi. Ik keek naar wat er buiten gebeurde en hield mezelf daar in dat kooitje. Dat voelde vertrouwd en veilig. Er was genoeg eten aanwezig, drinken en afleiding.
Maar de èchte bezieling, het èchte gevoel van “Ik leef!” was er niet meer.
Vliegen zonder vleugels
Ik voelde me vleugelarm in mijn comfortzone.
Hoe kon ik vliegen zonder vleugels. Dan zou ik neerstorten direct na het verlaten van die kooi. Dat dacht ik toen. Ik zag veelal obstakels of mijn angsten lieten te luid van zich horen. Maar er was wat in beweging gezet.
Herken je dat?
Heb jij dat ook wel eens meegemaakt? Dat iemand je wereld op z’n kop zet. Wat deed dat met jou?
Bij mij kwam er een beweging op gang. Eentje die niet meer te stoppen was. Ik kon niet anders dan gaan voelen en ervaren wat dat contact met me deed. Wat er in mij gebeurde, in mijn lichaam, in emoties, in gedachten en in mijn gevoelens. Ik moest leren vliegen.
Mijn comfortzone
Van jongs af aan ben ik opgegroeid in de beschermde omgeving van mijn ouderlijk huis. Waarna ik op mijn 23ste min of meer direct ging samenwonen. Ik had nooit geleerd om voor mezelf te zorgen. Om alleen te zijn. Of om te genieten van het samenzijn met mezelf. Het werd de hoogste tijd dat ik mijn vleugels uit ging slaan.
En dan helpt het leven ook nog eens een handje mee. In nog geen twee jaar draaide mijn leven 180 graden. Precies daar waar ik altijd zo bang voor was, gebeurde. Ik kwam zonder relatie en zonder baan.
Reis naar mezelf
Een ont-dekkingsreis begon. Een reis naar mezelf. Eentje met flinke dalen en soms ook toppen. En in die dalen begon ik steeds meer te zien hoe het leven mij had gevormd. En hoe ik mij had laten vormen. Zonder bij mezelf te rade te gaan hoe ik nu eigenlijk in het leven wilde staan. Ik ging gewoon maar door (in mijn comfortzone).
Je gaat soms mee in die stroom. De stroom zoals die loopt in de maatschappij. Goed studeren op school, waarna je flink aan de bak hoorde te gaan in een baan. Een baan die ik op mijn 18de in mijn schoot geworpen kreeg. Een unieke kans om zo jong al zo’n mooie baan te mogen doen. Zonder mijzelf af te vragen of dit nu echt de baan voor me was, of dat ik toch nog een andere studie wilde oppakken. Ik ging fulltime aan het werk.
Binnen drie jaar shockeerde ik mijn ouders door gewoon mijn baan op te zeggen. Ik wilde iets anders. Mijn werkgever was ook van slag en begreep niet waarom ik mijn oude schoenen al weggooide, terwijl ik nog geen nieuwe had. Maar als 21-jarige had ik daar geen boodschap aan.
En zo ging ik door het leven. Ik kreeg een mooie relatie. De eerste echte serieuze relatie, die 23 jaar mocht duren. Een zoon verrijkte ons leven. En ik zat bij een goede werkgever, wel bijna 19 jaar.
Tot dat ene moment. Dat moment dat alles veranderde en mijn leven in een stroomversnelling bracht. Zonder relatie, zonder baan.
Mijn transformatiereis
Ik leerde om voor mezelf te zorgen. Ik kreeg één grote vriend in mijn leven en zijn naam was “eenzaamheid”. En elke keer als ik ’s avonds thuis kwam, wachtte hij geduldig op me. Dat gevoel van eenzaamheid veranderde langzamerhand in een gevoel van alleen zijn. Ik kon en kan genieten van het alleen zijn.
Steeds beter voelde ik wat ik nu werkelijk wilde met mijn leven. En hoe ik niet meer in het leven wilde staan. En dat kostte me een aantal vriendschappen. Maar het leverde me nog veel meer op. Ik voelde steeds beter wat er in mij leefde, ik leerde om in mijn eigen kracht te gaan staan. Mijn hart ging open en daarmee kwam de blijdschap en het plezier ook weer terug in mijn leven.
Ik kwam weer in verbinding met mezelf, met mijn bezieling en de liefde voor mezelf.
Nieuwe comfortzone
En nu leef ik in een nieuwe comfortzone. Alleen voelt het anders aan. Ik daag mezelf uit in het zelfstandig ondernemerschap. Ik trek er graag op uit en daar geniet ik van. Mijn vleugels zijn inmiddels sterk genoeg om me ver te laten vliegen in het leven. En daar durf ik op te vertrouwen.
Het leven brengt je vele kansen, maar je moet ze wel zien. En zodra je ze ziet, daag jezelf dan uit om ook daadwerkelijk die kansen te grijpen. Hoe spannend je het ook vindt. Het brengt je meer levensvreugde en bezieling.
En ja, soms pakt een kans anders uit dan je verwacht. Maar wellicht komt er iets veel mooiers voor in de plaats. Dat is ook het leven. Magisch kan het zijn, zodra jij je vleugels gaat uitslaan.
