Hoeveel beren ben jij al tegen gekomen? Eén? Twee? Of drie?
Bij mij waren ze niet op één hand te tellen. Op twee ook niet trouwens. Wat was het druk op mijn weg. Al die beren die klaar stonden om me te vertellen dat ik iets niet moest doen, of dat iets niet mogelijk was.
Dacht ik.
Het heeft me in mijn leven vaak genoeg in het gareel gehouden. Ik bleef waar ik was of ik bleef hetzelfde doen. En elke keer bracht het leven mij soortgelijke situaties op mijn pad. En de beren keken mij dan uitdagend aan. En ik keek bedremmeld terug. Dat heb ik lange tijd vol gehouden.
Door in mijn hoofd te blijven. Dacht ik.
Totdat ik het wel erg druk vond op de weg en de beren eens ging aankijken. Ik durfde ze te trotseren. Ze keken best lief uit hun ogen. En toen begonnen ze te lachen “jij dacht zeker dat wij jou tegen wilden houden?” “Dat we vonden dat je vooral alles bij het oude moest laten?”
Pfff, ja, dat dacht ik inderdaad.
“Nou, dan heb je pech, of beter gezegd, geluk!”. Als er iets was wat de beren wilden, was dat ik mijn angsten ging aankijken. En ging voelen wat er bij mezelf in de weg stond. Welke overtuigingen ik had, en dan vooral de negatieve. Oei, dat kwam bij me binnen.
Ik verliet, stapje na stapje, mijn hoofd.
En kwam in contact met mijn hart.
Er ging een wereld voor me open. Een nieuwe wereld vol mogelijkheden. En ja, het is best spannend om je angsten toe te laten en te voelen. Of om een keuze te maken die je leven kan veranderen. Of om voor jezelf te kiezen.
Soms ga je diep. Vaak komt er van alles bij je los. Maar daarna geeft het je ruimte. Ruimte voor meer plezier in je leven. Of voor meer (zelf)vertrouwen. Of om gewoon lekker jezelf te zijn.
En voordat je het dan door hebt, maak je een vreugdedansje met je beren 😉
